Witajcie!
Dziś przychodzę z recenzją książki, o której wszyscy na pewno słyszeliście, a mianowicie Osobliwy dom Pani Peregrine.
Książka opowiada o Jacobie,- nastolatku, który wyruszył na walijską wyspę po śmierci swojego dziadka, by przekonać się czy to o czym opowiadał jego dziadek przez całe swoje życie, było rzeczywiście prawdą. No i tak właśnie Jacob odnajduje sierociniec, położony z dala od niebezpieczeństwa, poznaje osobliwe dzieci, a także Panią Peregrine.
Do przeczytania tej książki zachęcił mnie sposób w jaki została wydana, bo co jak co, ale zdjęcia, które zainspirowały twórcę do napisania tej powieści i które wypełniały wnętrze książki, naprawdę mroziły krew w żyłach! Jednak na tym niestety skończy się wychwalanie tego dzieła. Sięgając po tą książkę spodziewałam się, że będzie przerażająca i tajemnicza, tak jak obrazki w niej. W zamian dostałam przeciętną, bezbarwną książkę dla dzieci. Nie zrozumcie mnie źle, książka nie była taka tragiczna, jednak to nie było to, czego się spodziewałam, a nie wydaje mi się, żebym miała jakieś zawyżone oczekiwania co do lektury. Osobliwe dzieci, które myślałam, że będą "główną atrakcją" powieści, zdawały się zalegać na drugim planie. Ich atrakcyjność kończyła się na tym, że miały niespotykane zdolności, ale poza tym były nudne. Samą książkę, mimo że czyta się szybko, to praktycznie bez emocji.
Podsumowując to książka nie jest wybitna, ale przeczytać ją można, choćby dlatego, że wkrótce pojawi się jej ekranizacja, która (tak na zakończenie mojego narzekania powiem, haha) niestety również na wybitną się nie zapowiada.
Tym pozytywnym akcentem kończę moją recenzję! Na dole zostawiam zdjęcie okładki, a także zwiastun filmu :)
